اگر عاشق P.T هستید، این ۱۰ بازی ترسناک را از دست ندهید

P.T یکی از حسرت‌برانگیزترین عناوین تاریخ صنعت بازی‌های ویدیویی است. این دمو بیش از هر چیز نشان‌دهنده پتانسیلی وصف‌ناپذیر برای یک بازی جدید از سری Silent Hill بود که متاسفانه هیچگاه به نتیحه نرسید.

پتانسیلی که از مثلث دنیای سایلنت هیل، خلاقیت هیدئو کوجیما (Hideo Kojima) و ذهن زیبای گیرمو دل تورو (Guillermo del Toro) نشأت می‌گرفت. شاید اگر کوجیما در شرکت کونامی باقی می‌ماند و Silent Hillsلغو نمی‌شد، دیگر توسعه‌دهندگان ریز‌و‌درشت برای تولید تجربه‌های ترسناک مشابه چندان تلاش نمی‌کردند.

این روزها می‌توان آثار گوناگونی را پیدا کرد که سعی در بازتولید فضایی مشابه با P.T دارند یا حداقل به آن شبیه هستند. همچنین یوتیوبرها نیز روزانه ویدیوهای واکنش به گیم‌پلی چنین محصولاتی را آپلود می‌کنند که اتفاقا بازدید زیادی دریافت می‌کنند. در این مطلب، ده بازی را معرفی می‌کنیم که حسی مشابه P.T را می‌توانند برای گیمرها پدید آورند.

۱۰. Amnesia: The Bunker

در میان بازی‌های اول شخصی که حتی قبل از P.T وجود داشتند، سری Amnesia یکی از معروف‌ترین‌ها است. این مجموعه در هر نسخه کمابیش مکانیک‌های جدیدی را امتحان کرده‌ است و تمامی آن‌ها بسیار منحصر به فرد سهتند. برای فهرستمان Amnesia: The Bunker را برگزیدیم، زیرا در مبحث هراس از محیط‌های بسته و حضور دائم یک موجود متخاصم خیلی شبیه P.T است.

بازی در پناهگاه‌های زیرزمینی جنگ جهانی اول جریان دارد و قهرمان داستان باید راهی برای زنده ماندن و فرار بیابد. در نظر داشته باشید که نام پناهگاه مقداری گمراه کننده است، زیرا پناهگاه‌هایی که گیمر در آن‌ها جست‌وجو خواهد کرد از نظر تنگی و تاریکی دست کمی از قبر ندارند! ساختار بازی حالتی غیر‌خطی دارد. پس اگر دقت به خرج ندهید و منابع را به خوبی مدیریت نکنید، در راهروها و اتاق‌های تاریک آن به‌راحتی گم می‌شوید. حالا به همه این‌ها هیولایی بیمارگونه را اضافه کنید که هیچ‌وقت نمی‌میرد و تا انتها مصرانه شما را تعقیب می‌کند.

۹. Shift 87

شیفت ۸۷ یک بازی ترسناک بر پایه مشاهده محیط با ساختاری کوتاه و مینیمالیستی است که قیمت بسیار پایینی هم دارد. شما مامور یک اداره مرتبط با پدیده‌های فراطبیعی را کنترل می‌کنید که باید این پدیده‌ها را بررسی کند. این عنوان بیش‌تر از این لحاظ که در یک چرخه هستید و به مکان قبلی برمی‌گردید و باید اطرافتان را دقیق بررسی کنید شبیه P.T است. اینجا خطری تهدیدتان نمی‌کند و بازی آنچنان هراس‌آور نیست.

شما باید در مسیر خطی پیش‌رویتان بگردید و ناهنجاری‌هایی که به‌صورت تصادفی در محیط پخش شده‌اند را پیدا کنید. در مجموع بیش از شصت ناهنجاری در سه مرحله وجود دارند. اگر آن‌ها را به‌درستی پیدا کرده و گزارش دهید، بعد از چند چرخه به مرحله بعدی می‌روید، در غیر این صورت دوباره به ابتدای مرحله باز خواهید گشت. شیفت ۸۷ بیش از این که ترسناک باشد، استرس و هیجان نسبت به کشف ناشناخته‌ها را القا می‌کند.

۸. Visage 

این یک پروژه مستقل و کوچک دیگر است که از سوی برخی P.T.2 خوانده می‌شود. طبق گفته طراح گرافیک بازی، آن‌ها مستقیم از لغو سایلنت هیلز انگیزه ساخت چنین اثری را گرفته‌اند. البته باید اشاره کرد که گیم‌پلی و فضاسازی Visage خیلی مفصل‌تر از دموی P.T است و سازندگان از منابع دیگری نیز در تولید آن الهام گرفته‌اند. Visage به مانند P.T در یک خانه متروکه تسخیر شده با تاریخچه‌ای دردآور اتفاق می‌افتد که باید راهی به بیرون پیدا کنید.

گیم‌پلی حول حفظ سلامت روان قهرمان داستان می‌گردد و ارواح و شیاطین نیز حضور پررنگی دارند. هرچه بیشتر در تاریکی بمانید، او به سمت دیوانگی می‌رود و ناهنجاری‌های شوکه‌کننده هم پیرامونش بیش‌تر می‌شوند، تا جایی که ارواح به او حمله می‌کنند. بر خلاف P.T، این عنوان از ترس‌های ناگهانی در کنار اتمسفر دلهره‌آور استفاده می‌کند. Visage شاید مخوف‌ترین عنوان این فهرست باشد.

۷. Silent Hill: The Short Message

این اثر کوتاه، رایگان و انحصاری پلی استیشن ۵ قرار بود روی محبوبیت P.T موج‌سواری کند، اما کونامی این دفعه هیدئو کوجیما را همراه نداشت. در نتیجه، اصلا آن چیزی نشد که حداقل منتقدین انتظار داشتند و بازی در وبسایت متاکریتیک امتیاز ۵۲ از ۱۰۰ را کسب کرد. با این وجود، همه می‌دانیم متاکریتیک لزوماً نشان‌دهنده حقیقت نیست.

هرچند ایرادات فراوانی به The Short Message وارد است اما می‌توان از تجربه آن لذت برد. بازی در مجتمع مسکونی متروکی بافضاهای بسته اتفاق می‌افتد و دارای چند چرخه تکرار شونده است که هر بار با وقایعی جدید همراه می‌شود. متاسفانه روایت این عنوان رمزی و چندلایه نیست اما می‌تواند طی همان دو سه ساعتی که طول می‌کشد شما را به خود جلب کند.

۶. Layers of Fear

P.T را می‌توان در سبک شبیه‌ساز پیاده‌روی دسته‌بنده کرد که با درون‌مایه‌های وحشت ترکیب شده. حالا این ترکیب در بازار بازی‌های ویدیویی یکه‌تازی می‌کند و یکی از مهم‌ترین نمونه‌های این آثار Layers of Fear است. جدیدترین نسخه این سری در‌ واقع تجمیع و بازنگری داستان و روند تمام نسخه‌های پیشین است که به لطف موتور آنریل ۵ از نظر بصری هم به‌روز ‌شده. در Layers of Fear اسیر مسیرهای مخوف و متغیر هستید و کار اصلی‌تان راه رفتن است. شما در راهروها و مکان‌های تنگ و تاریک می‌گردید و با اکتشاف و حل معماهای ساده، روند خطی بازی را طی می‌کنید.

نقطه قوت اصلی بازی، کارگردانی هنری آن است. بازی نقاشی و هنر را در بطن روایت خود جای داده و شخصیت‌های اصلی هم نقاش، نویسنده و کارگردان هستند. این عنوان توانسته وسواس‌های ذهنی و دغدغه‌های هنری آزاردهنده شخصیت‌های خود را در شکل طراحی مخوف مراحل، تابلوهای نقاشی عجیب و صداگذاری‌های وحشتناک به ما نشان دهد. از این جهت، عامل وحشت اصلی بازی نه روح و هیولا یا خطر مرگ شخصیت‌ها، بلکه صحنه‌سازی‌های دلهره‌آور است.

۵. MADiSON

مدیسون بیش از این‌که وامدار بازی P.T باشد، به‌خاطر استفاده از یک دوربین عکاسی، به سری Fatal Frame بدهکار است. مخصوصا که داستان هم در مورد فردی نوجوان است. او در تولد شانزده سالگی‌اش یک دوربین عکاسی چاپ سریع کهنه هدیه می‌گیرد که چندین سال پیش متعلق به قاتلی سریالی بوده. این قاتل که روحش در دوربین اسیر شده، می‌خواهد با تکمیل یک مراسم اهریمنی به زندگی بازگردد.

گیم‌پلی و حل پازل‌ها اغلب بر استفاده از همان دوربین متمرکز هستند. از آنجا که عکاسی می‌تواند تصاویر و اتفاقات هولناکی را رقم زند، این‌که بعد از هر بار عکس گرفتن قرار است چه ببینید هم خودش از عوامل استرس‌زا است. Fatal Frame با آن کاراکترهای انیمه‌ای احتمالا نمی‌تواند جایگزین مناسبی برای P.T به حساب آید، اما مدیسون با نمای اول شخص، گرافیک واقع‌گرایانه‌تر و هراس روان‌شناسانه، مخاطب را عمیق‌تر درگیر می‌کند.

۴. Slender: The Eight Pages

سال ۲۰۱۲، وقتی هنوز P.T وجود نداشت، Slender عرضه شد. اگرچه امروزه خیلی‌ها P.T را نماینده بازی‌های ترسناک اول شخص می‌دانند، قبلا این لقب را Slender یدک می‌کشید. این بازی با استفاده از شخصیتی تخیلی و ساخته‌و‌پرداخته افسانه‌های شهری و اینترنتی مخاطب خود را می‌ترساند. توسعه‌دهنده با استفاده از این موجود توانست یک بازی مستقل و ساده اما بسیار هولناک تولید کند و شاید بتوان آن را از منابع الهام کوجیما هم دانست.

شما میان جنگلی تاریک از دست اسلندر-من فرار می‌کنید و باید هشت صفحه کاغذ که گم شده‌اند را پیدا کنید. بیم از حضور پایدار دشمن و این که اگر به او نگاه نکنید دنبالتان می‌آید در آن زمان فرمول تازه‌ای بود. به لطف استقبال زیاد تولید‌کنندگان محتوا در یوتیوب، اسلندر دو‌چندان مورد ‌توجه قرار گرفت و تا مدتی از روی آن کپی‌های مختلفی ساخته می‌شد. هنوز هم تجربه این اثر خالی از لطف نیست.

۳. Resident Evil 7: Biohazard

بعد از P.T، جو صنعت بازی طوری شده بود که هر استودیویی عنوان اول شخصی در ژانر وحشت تولید می‌کرد، متهم به کپی کردن می‌شد. همین ماجرا برای Resident Evil 7 هم پیش آمد و سازندگان آن مجبور به توضیح شدند که اصلا قبل از معرفی بازی P.T، این عنوان را توسعه داده بودند. RE7 با تمام شباهت‌ها، هویت خاص خودش را دارد و تا حد زیادی از فیلم‌های خشن و اسلشر وام گرفته است.

باید در نظر داشت که این عنوان در کنار فضاهای بسته، نمای اول شخص، اضطراب حضور دشمنان نامیرا و… به طور تمام و کمال یک Resident Evil است؛ آن هم با حضور پررنگ عناصر ترس بقاء، مدیریت منابع، مبارزه با دشمنان، پازل‌های کلیشه‌ای، کلی میان پرده و روایتی که اصلا هم پر رمز و راز و پیچیده نیست. باید قبول کنیم Silent Hills هم اگر می‌خواست یک بسته کامل باشد، نمی‌توانست صرفا به راه رفتن و مشاهده کردن اکتفا کند.

۲. Blair Witch

فیلم Project Blair Witch که در سال ۱۹۹۹ پخش شد، پدیده‌ای فرهنگی بود و دنیای آن هنوز هم در رسانه‌های مختلف به حیات خود ادامه می‌دهد. در سال ۲۰۱۹ بازی‌ای بر اساس این فیلم عرضه شد که اتفاقاتش مربوط به دو سال پس از وقایع پروژه جادوگر بلر است. شاید جادوگر بلر در کارنامه استودیوی سازنده آن اثر درخشانی نباشد، اما می‌تواند تا حدودی کاهنده عطش هواداران P.T تلقی شود.

بر خلاف اکثر عناوین دیگری که در این فهرست معرفی کردیم، جادوگر بلر چندان رعب آور نیست، زیرا یک سگ شما را یاری می‌رساند و این از ایجاد حس تنهایی می‌کاهد. اما بازی اسرا‌رآمیز است و با پیدا‌ کردن سرنخ‌هایی مثل نوارهای ویدیویی، باید از قصه و معماها سر در آوردید، وظیفه‌ای که در P.T بر دوش صدای رادیو بود. همچنین در جادوگر بلر مرز میان توهم و واقعیت شدیدا محو است.

۱. The Exit 8

Exit 8 از نظر سادگی در مکانیزم‌ها و حضور در یک راهروی بی‌انتها، با بازی P.T مو نمی‌زند. البته به جای خانه‌ای متروکه، اینجا مقصود پیدا کردن ناهنجاری‌ها و گریختن از راهروی بی‌انتهای یک ایستگاه مترو است. این عنوان از فلسفه P.T در طراحی مرحله استفاده می‌کند؛ یعنی به جای مکان‌های مخروبه و پرتعداد، از یک راهروی ساده و آشنا که اتفاقا خیلی هم تمیز و روشن است استفاده شده.

اگر در راهروهای مترو چیز مشکوکی دیدید، برگردید و آن را بررسی کنید، در غیر این صورت به راهتان ادامه دهید. این بازی به‌خاطر ایجاد حالت وسواس و بدگمانی بیمارگونه در یافتن ناهنجاری‌ها، بیش‌تر دلشوره‌آور است تا این که خیلی سهمناک باشد.